Οι πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία και το Brexit

Ο αυτονόητος Ευρωπαϊσμός δέχθηκε ένα σοβαρό πλήγμα μετά και την καταβαράθρωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που δεν καταφέρνει να ανορθώσει τα χρηματιστήρια  μετά το Brexit, και μόνο με τεχνικές ενέσεις προσπαθεί να ισορροπήσει και να διασκεδάσει την δήθεν παντοδυναμία του. 

Η κατάσταση αν συνδυαστεί με τις σφαίρες επιρροής, την γεωπολιτική ή γεωστρατηγική θέση που κάθε ανταγωνιστική κεφαλαιακή δύναμη προσπαθεί να εκμεταλλευθεί, οξύνει τις αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού, που δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι η είσοδος της Κίνας σε όλους τους τομείς απειλεί την συνοχή των κρατών από τα οποία κυρίως προέρχονται τα κεφάλαια  (π.χ. η αθρόα προσφορά του χάλυβα από την Κίνα σε τιμές μη ανταγωνιστικές για τους Ευρωπαίους, είναι εν μέρει υπεύθυνη για την δυσαρέσκεια που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση στην Ευρώπη, κατάσταση που όμως έγινε εμφανής στην Βρετανία)

  Αν τα παραπάνω συνδυαστούν με τα όσα είπε ο Ζου Χαιμπιν, υψηλόβαθμος οικονομολόγος της χρηματοπιστωτικής εταιρείας J.P. Morgan, ότι δηλαδή "η οικονομική επιβράδυνση της Βρετανίας και της ΕΕ, μπορεί να αντισταθμισθεί με την επιδίωξη των δύο αυτών πλευρών, στενότερων εμπορικών σχέσεων με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο", αποδεικνύει ότι το Brexit είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τους κινέζους, όχι μόνο να εκμεταλλευθούν την μεταβλητότητα και τις διακυμάνσεις στην παγκόσμια αγορά συναλλάγματος, συναλλαγματική για να αντλήσουν επιπλέον κέρδη, αλλά και για να αποφύγουν τους περιορισμούς που θέτει η Ε.Ε. στις συναλλαγές μαζί της και έτσι να αποκτήσουν μεγαλύτερη πρόσβαση στην Ευρώπη.

  Η διάσπαση της συνοχής της Ευρώπης και το παράδειγμα της Βρετανίας ανησυχεί τους παγκόσμιους επενδυτές, που βλέπουν, πέρα από την γιγάντωση της Κίνας και  την αστάθεια να κυριαρχεί στην παγκόσμια οικονομία, αλλά και να αποδυναμώνεται ο έλεγχος των συνειδήσεων των λαών.

 Η ανάπτυξη της επιστήμης, η επιστημονική πρόοδος, η τέχνη και ο πολιτισμός, αντί να εξευμενίσουν τα πολιτικά ήθη και να εξαφανίσουν τον φόβο του φασισμού, αποδεικνύονται ανίσχυρες να διαπαιδαγωγήσουν λαούς και συνειδήσεις διότι μέχρι τώρα είναι ταγμένες στις υπηρεσίες του πλούτου.

Το κεφάλαιο και ο  κόσμος της αγοράς  στην  μεταβιομηχανική,  μεταμοντέρνα και μετανεωτερική εποχή της Ε.Ε., βλέπει την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, με μια αμηχανία, πριν αποφασίσει  να τον ενσωματώσει  και να τον ενστερνιστεί ως ωφέλιμη δύναμη, όπως έκανε στο παρελθόν.

 Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή, από την άλλη, ανέδειξε τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις αλλά προπαντός την απληστία και την ξεδιάντροπη επέμβαση αλλά και εκμετάλλευση  των ενεργειακών πόρων από το παγκόσμιο κεφάλαιο, που στο βωμό του κέρδους, συνεχίζει  να προκαλεί μια άνευ προηγουμένου καταστροφή χωρών και πολιτισμών και τον θάνατο εκατομμυρίων πολιτών,  καθώς και  την σωρηδόν μετανάστευση εκατομμυρίων πολιτών από διάφορους λαούς,   που όμως στο τέλος θα γίνει ο μεγάλος τους πονοκέφαλος.

 Η ανεξέλεγκτη και αθρόα άντληση πληθωριστικών κεφαλαίων από παγκόσμιους οργανισμούς και τράπεζες από τους ισχυρούς ανά την γη, η ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων τους μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος, χωρίς επιβαρύνσεις, δοκιμάζουν  την παγκοσμιοποίηση, ενώ νέες θεωρίες διαχείρισης των κρίσεων ανθούν για να εξευμενίσουν τους φόβους μιας γενικότερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

 Οι συνέπειες των ενεργειών τους όμως καταθλίβουν και απογοητεύουν τους λαούς που βλέπουν να χάνουν οι χώρες τους την  εθνική και λαϊκή κυριαρχία και πλέον δείχνουν να διαφοροποιούνται από τις επίσημες και κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.

 Μπορεί π.χ.  στην Ισπανία να επικράτησε ο ΡΑΧΟΪ, πλην όμως η μεγάλη αποχή δείχνει να μην επιβεβαιώνει την επιβολή του φόβου της ακυβερνησίας, που επιδιώκουν οι κυρίαρχες δυνάμεις για την ενσωμάτωση του κόσμου στο κυρίαρχο σχήμα. Οι καθεστωτικές δυνάμεις ούτε  ισχυρές αισθάνονται, ούτε  πολιτικά νομιμοποιημένες και το πιο σημαντικό,  δεν μπορούν πλέον να ισχυρίζονται ότι είναι πολύτιμες για τον τόπο τους. Μέχρι να γίνει συνείδηση αυτό που έλεγε ο Μάρξ, ότι δηλαδή  «στην αστική κοινωνία το Κεφάλαιο είναι ανεξάρτητο και εξατομικευμένο, ενώ ο άνθρωπος είναι εξαρτώμενος και δεν έχει ατομικότητα» και να αποτινάξει αυτή την εξάρτηση θα κινείται μεταξύ σκύλας και Χάρυβδης και μόνο ως απατημένος θα αντιδρά. Όσο όμως δίνεται περιθώριο στο παγκόσμιο κατεστημένο τόσο αυτό θα επιδιώκει να   αντιδρούν σπασμωδικά  οι πολίτες χωρίς προσανατολισμό ανατροπής των.

Θ.Ρ.  

Ετικέτα: Ευρώπη-Πολιτική