Η μέγιστη υποκρισία: Ο Τραμπ (και ορισμένοι «αριστεροί») «νοιάζονται» για κάποια παιδιά στη Συρία, όχι όμως για όλα

Δεν ντρέπονται καθόλου; Τι αναλγησία! Τι όνειδος! Πόσο ξεδιάντροπο είναι να στερεύει η συμπόνια τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι η τελευταία σφαγή αθώων δεν άξιζε τα ίδια δάκρυα και οργή που προκάλεσε η προηγούμενη.  Στην πραγματικότητα, δεν άξιζε ούτε ένα δάκρυ.

Γιατί οι 126 Σύριοι -σχεδόν όλοι άμαχοι- που δολοφονήθηκαν έξω από το Χαλέπι ήταν σιίτες μουσουλμάνοι που μεταφέρονταν από δύο  χωριά τα οποία ελέγχονταν από την κυβέρνηση (δηλαδή από τον Άσαντ) στο βορρά της Συρίας.  Και ο φονιάς τους ήταν προφανώς μέλος της al-Nusra (al-Qaeda) ή μιας από τις σουνιτικές «ανταρτικές» ομάδες που η Δύση έχει εξοπλίσει –πιθανότατα δε από το ίδιο το Ισλαμικό Κράτος.

Του Ρόμπερτ Φισκ

Οι Σύροι  σιίτες όμως  δεν είχαν τα κατάλληλα προσόντα για να αξίζουν τη θλίψη των δυτικών.

Τα Ηνωμένα Έθνη, καθυστερώντας ως συνήθως με τις δαιδαλώδεις διαδικασίες τους, κάτι ψέλλισαν. Η τελευταία αυτή επίθεση ήταν «μια νέα φρίκη».

Και ο πάπας Φραγκίσκος την αποκάλεσε «άτιμη» και προσευχήθηκε για την «αγαπημένη και μαρτυρική Συρία». Έχοντας ανατραφεί από έναν αντικαθολικό πατέρα, είπα ό,τι λέω συχνά όταν νομίζω ότι ο ποντίφικας, ιδίως ο Φραγκίσκος, έχει δίκιο: ο καλός, παλιός πάπας! Γιατί, ακόμη και ο σχεδόν ανύπαρκτος αντι-ασαντικός «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» καταδίκασε την επίθεση ως «τρομοκρατική».

Αυτό ήταν όλο κι όλο για τους 126 ανθρώπους που ανατινάχθηκαν. Μου ήλθαν λοιπόν στο νου όλα εκείνα τα δακρύβρεκτα ρεπορτάζ για το πόσο συγκινήθηκε, ως μητέρα, η Ιβάνκα Τραμπ με το βίντεο από το Χαν Σεϊχούν, το μέρος της επίθεσης με αέρια στις 4 Απριλίου, και ενθάρρυνε τον πατέρα της να αντιδράσει.

Και μετά ήταν η Φεντερίκα Μονγκερίνι, η «ύπατη εκπρόσωπος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις εξωτερικές υποθέσεις και την πολιτική ασφαλείας, που χαρακτήρισε την επίθεση  «φρικτή» -- αλλά επέμεινε ότι μιλούσε «πρώτα απ’ όλα ως μητέρα».  Πολύ σωστά, επίσης. 

Αλλά τι απέγιναν όλα αυτά τα μητρικά αισθήματά της –και εκείνα της Ιβάνκα— όταν δημοσιεύτηκαν  οι φωτογραφίες από τη βόρεια Συρία, το περασμένο Σαββατοκύριακο, με τα διαμελισμένα μωρά και τα παιδιά μέσα σε μαύρες πλαστικές σακούλες; ΣΙΩΠΗ.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την θρασύτατη, σκόπιμη, ελεεινή σκληρότητα της επίθεσης του περασμένου Σαββάτου. Ο αυτόχειρας βομβιστής πλησίασε τα δύο λεωφορεία που μετέφεραν τους πρόσφυγες με ένα κάρο στο οποίο είχε γλυκίσματα και πατατάκια  για τα παιδιά -και, οφείλω να προσθέσω-, πλησίασε έναν πληθυσμό σιιτών αμάχων που έφευγαν από τα χωριά τους γιατί λιμοκτονούσαν λόγω της πολιορκίας  των αντικυβερνητικών ομάδων (μερικές από τις οποίες εξοπλίζονται από τις χώρες της Δύσης).

Όμως όταν τα παιδιά των σιιτών, με την ίδια ανθρώπινη υπόσταση,  κομματιάστηκαν από την έκρηξη που προκάλεσε ο βομβιστής αυτοκτονίας, ο Τραμπ αδιαφόρησε πλήρως, ενώ  το μητρικό φίλτρο της Ιβάνκα και της Φεντερίκα απλά στέρεψε.

Όμως, αυτοί δεν μετρούν. Τα «όμορφα μικρά παιδιά»  -παραθέτω τα λόγια του Τραμπ για τα θύματα της πρωτύτερης επίθεσης με αέρια- δεν προκάλεσαν την οργή μας.  Επειδή ήταν παιδιά σιιτών; Επειδή οι ένοχοι συνδέονται τόσο στενά με εμάς στη Δύση; Ή επειδή –και αυτή είναι η ουσία--   ήταν θύματα ενός  φονιά που δεν είναι βολικό να χαρακτηριστεί φονιάς;

Γιατί αυτό που επιθυμούν τώρα όλοι αυτοί που δεν δακρύζουν με τη δολοφονία των παιδιών των σιιτών είναι να κατηγορήσουν τον «διαβολικό», «κτηνώδη», «βάναυσο» κοκ  Μπασάρ αλ-Άσαντ, που ήταν ο πρώτος «ύποπτος» για τη χημική επίθεση της 4^ης Απριλίου (απλώς παραθέτω το απόσπασμα της «WallStreetJournal», τίποτα περισσότερο) και μετά κατηγορήθηκε από όλη τη Δύση ότι έχει την ολοκληρωτική ευθύνη για τους θανάτους από τα αέρια, που προκάλεσε σκόπιμα.

Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να  αμφισβητεί τη βαναυσότητα του καθεστώτος.  Ούτε τα βασανιστήριά του. Ούτε την ιστορία του όσον αφορά τη μαζική καταπίεση. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες πολύ σοβαρές αμφιβολίες όσον αφορά την ευθύνη του Άσαντ για την επίθεση της 4^ης Απριλίου – την οποία αρνήθηκε όπως ήταν αναμενόμενο— ακόμη και μεταξύ των Αράβων που απεχθάνονται το μπααθικό καθεστώς του και όλα όσα αντιπροσωπεύει.

Ακόμη και ο αριστερίζων, αλλά  ούτε κατά διάνοια φίλος της Συρίας, Ισραηλινός συγγραφέας Ούρι Αβνέρι  έθεσε το ερώτημα γιατί ο Άσαντ να διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα, αφού ο στρατός του και οι σύμμαχοί του κερδίζουν τον πόλεμο στη Συρία, μια τέτοια επίθεση θα προκαλούσε μεγάλη ενόχληση στη ρωσική κυβέρνηση και τους στρατιωτικούς και θα μετέβαλλε την πιο ήπια στάση της Δύσης απέναντί του, επαναφέροντας την ανοιχτή υποστήριξη της πολιτικής της αλλαγής καθεστώτος.

Και ο ισχυρισμός του καθεστώτος ότι οι αεροπορικές επιθέσεις του ανατίναξαν μια αποθήκη  όπλων που διατηρούσε η al-Nusraστο Χαν Σεϊχούν (μια άποψη που υιοθέτησαν και οι Ρώσοι)  θα ήταν πιο εύκολο να απορριφθεί εάν οι Αμερικανοί δεν είχαν χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια δικαιολογία  για το φόνο 100 και πλέον Ιρακινών αμάχων στη Μοσούλη, τον Μάρτιο. Είχαν πει τότε ότι το αμερικανικό αεροπορικό πλήγμα σε φορτηγό του Isis που περιείχε όπλα είχε προκαλέσει το θάνατο των αμάχων.

Όμως, αυτό το γεγονός  ουδεμία σχέση έχει με την πολύ πιο αιματηρή επίθεση στα κομβόι των προσφύγων που κατευθύνονταν προς το δυτικό Χαλέπι. Η μεταφορά τους ήταν  μέρος της γνωστής πλέον διαδικασίας ανταλλαγής ομήρων ανάμεσα στη συριακή κυβέρνηση και στους αντιπάλους της , όπου οι σουνίτες αντίπαλοι του καθεστώτος σε χωριά που είναι περικυκλωμένα από τον συριακό στρατό ή τους συμμάχους του μεταφέρονται στο Ιντλίμπ και σε άλλες «ανταρτοκρατούμενες» περιοχές με ασφαλές πέρασμα  και ως  αντάλλαγμα απελευθερώνονται οι σιίτες  χωρικοί που είναι  περικυκλωμένοι από την al-Nusra, το Isis και τους «δικούς» μας [της Δύσης] αντάρτες – τους επιτρέπουν  να  αφήσουν  τα χωριά τους προκειμένου να ζήσουν ασφαλώς στις πόλεις που ελέγχει η συριακή κυβέρνηση. 

Αυτοί  ήταν τα θύματα της επίθεσης του Σαββάτου [15/4], σιίτες χωρικοί από τα χωριά al-Foua και Kfraya,  μαζί με κάποιους κυβερνητικούς μαχητές, καθ’ οδόν  προς την ασφάλεια που προσφέρει γι’ αυτούς το Χαλέπι.

Αν αυτό αποτελεί ή όχι μια μορφή εθνοκάθαρσης  --άλλο ένα από τα αμαρτήματα του Άσαντ σύμφωνα με τους εχθρούς του— είναι αμφιλεγόμενο ζήτημα. Η  Al-Nusra δεν ενθάρρυνε ακριβώς του κατοίκους των al-Foua και Kfrayaνα να μείνουν στα χωριά τους, εφόσον ήθελε να μεταφερθούν εκεί κάποιοι σουνίτες μαχητές που ήταν περικυκλωμένοι στους θυλάκους τους.

Τον περασμένο μήνα, ο κυβερνήτης της Χομς παρακάλεσε τους σουνίτες  που έφευγαν με τα «αντάρτικα» κομβόι προς το Ιντλίμπ να μείνουν στα σπίτια τους και να  συνεχίσουν να ζουν στην πόλη.  Αλλά οι εμφύλιες  συγκρούσεις είναι τρομακτικές και διαιρούν πόλεις και χωριά για πολλές γενιές. Απλώς δείτε τον Λίβανο 27 χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου.

Όμως, τελικά, αυτό που αποδεικνύει τη δική μας συμμετοχή σ’ αυτόν τον ανήθικο, άδικο και τρομακτικό εμφύλιο πόλεμο είναι η αντίδρασή μας στις δύο αυτές σφαγές αθώων. Η Δύση έκλαψε, μοιρολόγησε, ακόμη και πόλεμο έκανε, βομβαρδίζοντας τη Συρία,  για εκείνα τα «όμορφα μικρά παιδιά» που τα θεώρησε σουνιτικά  θύματα της κυβέρνησης του Άσαντ.

Όμως όταν τα παιδιά των σιιτών, με την ίδια ανθρώπινη υπόσταση,  κομματιάστηκαν από την έκρηξη που προκάλεσε ο βομβιστής αυτοκτονίας, ο Τραμπ αδιαφόρησε πλήρως, ενώ  το μητρικό φίλτρο της Ιβάνκα και της Φεντερίκα απλά στέρεψε.

Και τολμάμε να ισχυριζόμαστε ότι η βία στη Μέση Ανατολή δεν έχει καμιά σχέση μ’ εμάς.

Ο Robert Fisk γράφει στην εφημερίδα Independent, απ’ όπου προέρχεται αυτό το άρθρο.

Ετικέτα: Κόσμος-Πολιτική,Συρία