Όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες χρησιμοποιούνται ως θέαμα για να καλύψουν τις κοινωνικές αντιθέσεις

«Άρτον και θέμα» προσέφεραν πάντα οι κυβερνώντες για να αποκοιμίζουν τον λαό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπως δυστυχώς εξελίχθηκαν στην σύγχρονη εποχή, δεν εξαιρούνται, από αυτή την πραγματικότητα.

  Έτσι οι 36^οι Ολυμπιακοί αγώνες που ξεκίνησαν στην Βραζιλία και το Ρίο, την Παρασκευή συνοδεύτηκε από μια μεγαλοπρεπή τελετή που εμφάνιζε την ιστορία της Βραζιλίας, παρουσιάζοντας την έως ένα ενιαίο έθνος με μεγάλη «πολυπολιτισμικότητα» παρότι οι Πορτογάλοι άποικοι, όταν την ανακάλυψαν κατέσφαξαν τους ιθαγενείς και τους εκμεταλλεύτηκαν όσο δεν γίνεται, κλέβοντας τον πλούτο της.

  Όλα αυτά όταν πριν από την έναρξη των αγώνων στο Μαρακανά, στους δρόμους όμως του Ρίο ντε Τζανέιρο, εξελίσσονταν διαφορετικές σκηνές διαμαρτυρίας και διαδηλώσεις των πολιτών για την φτώχεια που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση στη χώρα των 200 εκατομμυρίων ανθρώπων, παρά τον τεράστιο πλούτο που διαθέτει. Διαδηλώσεις που δεν τις σταμάτησαν ούτε τα δακρυγόνα των αστυνομικών.

  Να θυμίσουμε ότι η λαμπαδηδρομία στο Ρίο έπεσε πάνω σε διαδήλωση απεργών δασκάλων, που έσβησαν την ολυμπιακή φλόγα, οργισμένοι από την μη καταβολή δεδουλευμένων αποδοχών για πάνω από δύο μήνες, επιρρίπτοντας ευθύνες στην κυβέρνηση για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων.

  Ο Βραζιλιάνος μουσικός Tarcisio Cisao, ο οποίος μάλιστα, ήταν και λαμπαδηδρόμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, κατέβασε το παντελόνι του, αποκαλύπτοντας το σύνθημα «Τέμερ φύγε» και άρχισε να χορεύει γυμνός. Τι και αν κυβέρνηση αποφάσισε να κατευνάσει τις διαμαρτυρίες αποπέμποντας την πρόεδρο της χώρας Ντίλμα Ρούσεφ, οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται και για τον μεταβατικό πρόεδρο Μισέλ Τεμέρ.

  Όμως αντί για την διοργάνωση ολυμπιακών αγώνων θα έπρεπε να ισχύει η "αρχή της προτεραιότητας", που επιβάλλει την κατ' αρχή αντιμετώπιση των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων, ιδιαίτερα σε χώρες, σαν την Βραζιλία.

Το τί κερδίζει εξάλλου μια χώρα από την διοργάνωση Ολυμπιακών αγώνων, ας πάρει για παράδειγμα την Ελλάδα για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004.

  Η παρουσίαση υπερθεάματος, που δεν έχει καμιά σχέση με το αγωνιστικό τους περιεχόμενο, επιβαρύνει με υπερβολικό κόστος τις φτωχές χώρες, ενώ το δήθεν ανθρωποκεντρικό τους πνεύμα και τη μέσω αυτών συναδέλφωση των λαών, μάλλον είναι μύθος, αν θυμηθούμε τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου και την τότε επέμβαση των Ρώσων στην Γεωργία αλλά και την στάση των υπόλοιπων χωρών.

  Οι "αθάνατοι" της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, εκμεταλλεύονται έντεχνα και προσχηματικά, την εμπορικοποίηση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, και αποδέχονται το διπλό παιχνίδι ανάμεσα στον εθνικισμό και στην οικουμενικότητά τους. 

Δημ. Κρίτσανος

Ετικέτα: Αθλητισμός,Ολυμπιακοί Αγώνες